Eleanna's InterPaper

Ποιο φεγγάρι σε έχει απόψε αγκαλιά ?  Ποιον ουρανό να κοιτάζεις?  Άραγε περνώ απ' το μυαλό σου?  Είμαι η σκέψη που δεν ήμουν όταν θα έπρεπε? Πόσο θέλω να σου απαντήσω σε ένα μήνυμα , το γνωρίζεις? Κάθε βράδυ περνάω εξω απ' το σπίτι σου μα δεν είσαι εκεί.. Κάνω βόλτες στην πόλη, μήπως σε συναντήσω. που είσαι ? Σε αναζητώ...μα συγκρατιέμαι ! Ξέρεις γιατί? Γιατί μετά θυμώνω, θυμώνω που έγιναν έτσι τα πράγματα, θυμώνω που προτίμησες ένα άδοξο τέλος, θυμώνω που νιώθω πως φοβήθηκες για ακόμη μια φορά.. Δεν σε εκτίμησα σωστά , μα και εσύ το ίδιο... Έχανα συχνά τα πατήματα μου μαζί σου, όμως πίστευα στην δική σου βοήθεια κι όταν πίστευα , μου την έπαιρνες πίσω... Ήθελα μαζί να ανακαλύψουμε αυτά που δεν φανταζόμασταν οτι μπορούμε να καταφέρουμε! Πίστευα στον εαυτό μου εξαιτίας σου! Εσύ δεν πίστεψες, ούτε σε εμένα, ούτε σε εσένα! Πονάει.. Πονάει το να είμαι μακριά σου, μα τι να κάνω? Αφού δεν μπόρεσες να μου προσφέρεις τίποτα παρά μόνο στιγμές! ...

Σε "μίσησα" απ' όταν σε πρωτοείδα, από όταν μου έριξες  το πρώτο χαμόγελο! Πόσο εκνευριστικά όμορφος και γοητευτικός μπορούσες να γίνεις? Απογοητεύτηκα στα πρώτα λόγια σου, ήξερα όλη την κατάληξη. Μίσησα εσένα, μίσησα το ότι μπορούσες να με επηρεάσεις όπως ήθελες, μίσησα τη μυρωδιά σου και τη γεύση των χειλιών σου, το τσιγάρο που κάπνιζες και το ότι με τα "μαγικά" σου κόλπα , όντως τα κατάφερνες και με "έριχνες". Μισούσα το ότι ήξερα ότι σε ερωτεύομαι, Αγαπούσα το ότι έβλεπα ότι μπορώ να ξαναερωτευτώ τελικά. Μισούσα που πολλές φορές έκανα αυτό που ήθελες, Αγαπούσα το ότι προσπάθησα για σένα. Μισούσα τα κηρύγματα σου , Αγαπούσα τα "μαθήματα" που μου έδινες. Τώρα πάνε όλα, πλέον δεν υπάρχουν κηρυγματα, μαθήματα , ταχυδακτυλουργικά κόλπα, παθιασμένοι ή μη , χοροί, τώρα έμειναν ορισμένες στιγμές να θυμόμαστε και να γελάμε ή να κλαίμε. Τώρα πια, κατάλαβα πως οι δρόμοι μας ήταν παράλληλοι, κανένας μας δεν έστριψε έστω ελαφρά , ώστε να συναντηθούμε...

..Παίζω με το διακοπτάκι από το πορτατίφ που βρίσκεται δίπλα μου, στο κομοδίνο. Με τέτοια συχνότητα, τέτοιο ρυθμό, που μία βρίσκομαι στο σκοτάδι , μία στο φως. Όπως ακούγεται το κλικ-κλακ απ' το διακοπτάκι , έτσι πόντο-πόντο πάνω στο πρόσωπο μου , τρέχει και το δάκρυ , καθώς αναρωτιέμαι : "Tι έκανε?" "Πώς τόλμησε?"... Οι φίλες μου δεν μπορούν πια να με παρηγορήσουν , ούτε καν δίπλα μου δεν μπορούν να είναι γιατί τις διώχνω, δεν θέλω κανέναν να μου θυμίζει τι έγινε. Μάλλον γιατι ακόμη δεν το έχω συνειδητοπιήσει. Σκέφτομαι..Λες να μου μείνει "τραύμα"? Να με στοιχειώνει σε κάθε μου σχέση? Μπα... τι με νοιάζει το μετά? Τώρα, τώρα τι γίνεται? Σταμάτα να με παίρνεις τηλέφωνο επιτέλους, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έκανες.. Πώς να σου μιλήσω σαν να είμαστε όπως πριν? Όχι, μάλλον να μην αξίζεις να σου μιλήσω ποτέ ξανά. Πονάω , μα δεν ξέρω που πονάω πιο πολύ. Νιώθω την καρδιά μου να είναι έτοιμη να βγει εξω απ το σώμα μου, σφίγγω τα χείλη μου αλ...

Θα κυνηγήσω το άπιαστο,  δεν θα το αφήσω να με παραμερίσει σε μια γωνιά, χωρίς να προλάβω να το "γευτώ"! Τι κι αν με αποτρέπεις απ΄αυτό, τι κι αν μου λες να μείνω μακριά σου!  Ίσως να είσαι αυτό που θέλω, το σκέφτηκες ποτέ? Ίσως να συνομότησαν δυνάμεις για να βρεθώ στι διάβα σου! Ότι δημιουργείς βαθιά στην ψυχή μου , θα σε τρομάξει αν το μάθεις! Μην μου λες λοιπόν να κάνω πίσω, επειδή δεν θες να με "φοβήσεις" με τον χαρακτήρα σου! Με έχεις κάνει να θέλω να δω και την πιο σκοτεινή σου πλευρά! Ναι, θέλω να σε δω όταν κλαις, όταν θυμώνεις, όταν βρίζεις! Για πρώτη φορά είμαι τόσο σίγουρη ότι αυτό δεν θα με χαλάσει καθόλου! Σταμάτα να μου λες για το παρελθόν σου, σταμάτα να μου λες οτι δεν είσαι "σε φάση", αφού βλέπεις ότι όλο αυτό πάει μόνο του! Πάει εκεί που μπορεί να μας κάνει χαρούμενους, γιατι διστάζεις? Έχει ακουμπήσει ήδη η ψυχή μου την δική σου και το νιώθω έντονα! Η επαφή μας είναι απόλυτη, σαν η κίνηση του χεριού μου να συμπληρώνει την δική σου , ...

Μερικές φορές , όταν με "πιάνει" η επιθυμία μου να απομονωθώ στα ιδιαίτερα μου, ξαπλώνω στο μονό, σιδερένιο, περίτεχνο κρεβάτι μου, που το στολίζει το απαλό πάπλωμα μου με τα ανθάκια και αναρωτιέμαι αν υπήρξαμε σε άλλη ζωή, αν έζησα σε εκείνες τις εποχές που αισθάνομαι ο,τι μου ταιριάζουν. Σηκώνομαι , ανοίγω το ντουλάπι μου και παίρνω από μέσα το vintage φλιτζανάκι μου για να πιω λίγο τσάι. "Ευτυχώς που βγήκε στη μόδα αυτό το στυλ" σκέφτομαι από μέσα μου, καθώς κατάφερα να αποκτήσω ένα τέτοιο κομμάτι για το σπίτι μου, να με παραπέμπει σε όλα αυτά που δεν έζησα! Ξαπλώνω ξανά, κλείνω τα μάτια, τώρα ήρθε η ώρα να ονειρευτώ! Ονειρεύομαι συχνά, χωρίς να χρειαστεί να αποκοιμηθώ...  Τώρα ονειρεύομαι το ξέγνοιαστο πρωινό της οικογένειας μου στο τραπέζι, πριν πάμε στο σχολείο, πριν πάει ο πατέρας στη δουλειά του, την ώρα που ετοιμάζομαι για να φύγω, την καλοσιδερωμένη μακριά μου φούστα και τα καλογυαλισμένα μοκασίνια μου. Η μητέρα έρχεται να μου χτενίσει με τ...