ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ

Μερικές φορές , όταν με "πιάνει" η επιθυμία μου να απομονωθώ στα ιδιαίτερα μου, ξαπλώνω στο μονό, σιδερένιο, περίτεχνο κρεβάτι μου, που το στολίζει το απαλό πάπλωμα μου με τα ανθάκια και αναρωτιέμαι αν υπήρξαμε σε άλλη ζωή, αν έζησα σε εκείνες τις εποχές που αισθάνομαι ο,τι μου ταιριάζουν.

Σηκώνομαι , ανοίγω το ντουλάπι μου και παίρνω από μέσα το vintage φλιτζανάκι μου για να πιω λίγο τσάι. "Ευτυχώς που βγήκε στη μόδα αυτό το στυλ" σκέφτομαι από μέσα μου, καθώς κατάφερα να αποκτήσω ένα τέτοιο κομμάτι για το σπίτι μου, να με παραπέμπει σε όλα αυτά που δεν έζησα!

Ξαπλώνω ξανά, κλείνω τα μάτια, τώρα ήρθε η ώρα να ονειρευτώ!

Ονειρεύομαι συχνά, χωρίς να χρειαστεί να αποκοιμηθώ... 

Τώρα ονειρεύομαι το ξέγνοιαστο πρωινό της οικογένειας μου στο τραπέζι, πριν πάμε στο σχολείο, πριν πάει ο πατέρας στη δουλειά του, την ώρα που ετοιμάζομαι για να φύγω, την καλοσιδερωμένη μακριά μου φούστα και τα καλογυαλισμένα μοκασίνια μου. Η μητέρα έρχεται να μου χτενίσει με τη μαλακή βούρτσα , τα κυματιστά , στιλπνά μαλλιά μου...δεν έχω σεσουάρ ούτε καλλυντικά για να βαφτώ, παρά μόνο ένα κραγιόν κόκκινο που το συνδυάζω με το κόκκινο καπέλο που μου δανείζει η ξαδέρφη μου κάθε Σάββατο που βγαίνουμε να πάμε βόλτα στο λούνα παρκ...

-ΧΤΥΠΆΕΙ ΤΟ ΤΗΛΈΦΩΝΟ-

Το τηλέφωνο διέκοψε το όμορφο όνειρο! 

Ο φίλος μου, μου τηλεφώνησε για να πάμε να πιούμε καφέ...

Γιατί να πιούμε καφέ? Γιατί να μην με πήγαινε στο λούνα παρκ να φάμε μαλλί της γριάς?

Γιατί να μου τηλεφωνήσει? Γιατί όχι να μην έρθει κρυφά να πετάξει πετραδάκια στο παραθύρι μου?

Γιατί δεν είμαστε λίγο ρομαντικοί?

Ξαναγυρίζω στο όνειρο, βγαίνω από το σπίτι, κόβω κρυφά ένα μπουμπούκι γαρδένια από τη γλάστρα που η μαμά έχει στην αυλή.. "Ωχ, ο γιος του γείτονα, ο Τέρυ (όπως τον φωνάζουμε εμείς) έρχεται προς το μέρος μου, πρέπει να τον αποφύγω γιατί θα μας δουν", συλλογίζομαι. Ευγενέστατος όπως πάντα , με ρωτάει πως πέρασα το Σάββατο με τις φίλες μου. Άρα με είδε!!! Περπατάει δίπλα μου μέχρι τη γωνία του στενού, με συνοδεύει, μα δεν μιλάει , κοιτάζει τη γαρδένια που κρατώ στο χέρι μου, κόβει ένα τριαντάφυλλο από τη τριανταφυλλιά του κύριου Μάνθου και μου το προσφέρει! Τώρα τρέχει γιατί τον φωνάζει ο πατέρας του, χρειάζεται βοήθεια στο μαγαζί!

-ΜΟΥ ΈΡΧΕΤΑΙ ΜΉΝΥΜΑ ΣΤΟ ΚΙΝΗΤΌ-

Το μήνυμα στο κινητό μου , με αποσυντονίζει. Δεν είναι κάτι σημαντικό. 

Στο όνειρο μου , δεν υπάρχουν κινητά, δεν έρχονται γρήγορα και ξαφνικά τα νέα, δεν υπάρχει δειλία, δεν υπάρχει απιστία, δεν υπάρχει ψέμα, δεν υπάρχει λύπη, δεν υπάρχει χρήμα, δεν υπάρχει θλίψη.

Σε αυτό το όνειρο της άλλης εποχής, υπάρχει εμπιστοσύνη, ειλικρίνεια, φιλία, πίστη, αθωότητα, αγνότητα, βλέμματα, έρωτας, οικογένεια, τοπία, μα πάνω απ' όλα, σε αυτή την εποχή που εγώ

 θα ήθελα να ζήσω υπάρχει ΕΥΤΥΧΊΑ ΣΤΑ ΜΙΚΡΆ ΠΡΆΓΜΑΤΑ! 

Μερικοί με περνούν για "ρομαντική"! Είμαι? Μάλλον ναι! 

Με αγαπάω όμως, όπως είμαι. 

Οπότε, θα παραμείνω ρομαντική!