ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ

..Παίζω με το διακοπτάκι από το πορτατίφ που βρίσκεται δίπλα μου, στο κομοδίνο. Με τέτοια συχνότητα, τέτοιο ρυθμό, που μία βρίσκομαι στο σκοτάδι , μία στο φως. Όπως ακούγεται το κλικ-κλακ απ' το διακοπτάκι , έτσι πόντο-πόντο πάνω στο πρόσωπο μου , τρέχει και το δάκρυ , καθώς αναρωτιέμαι : "Tι έκανε?"
"Πώς τόλμησε?"...
Οι φίλες μου δεν μπορούν πια να με παρηγορήσουν , ούτε καν δίπλα μου δεν μπορούν να είναι γιατί τις διώχνω, δεν θέλω κανέναν να μου θυμίζει τι έγινε.
Μάλλον γιατι ακόμη δεν το έχω συνειδητοπιήσει.
Σκέφτομαι..Λες να μου μείνει "τραύμα"? Να με στοιχειώνει σε κάθε μου σχέση?
Μπα... τι με νοιάζει το μετά? Τώρα, τώρα τι γίνεται?
Σταμάτα να με παίρνεις τηλέφωνο επιτέλους, προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι έκανες.. Πώς να σου μιλήσω σαν να είμαστε όπως πριν?
Όχι, μάλλον να μην αξίζεις να σου μιλήσω ποτέ ξανά.
Πονάω , μα δεν ξέρω που πονάω πιο πολύ.
Νιώθω την καρδιά μου να είναι έτοιμη να βγει εξω απ το σώμα μου, σφίγγω τα χείλη μου αλλά μάντεψε , πονάνε κι αυτά.
Πλησιάζω στον καθρέπτη μου, ήρθε η ώρα να αντιμετωπίσω την αλήθεια, να συνειδητοποιήσω αυτό που μου έκανες.
Σηκώνω αργά το κεφάλι μου για να αντικρίσω κατάματα το είδωλο μου. Τα χείλη μου κατακοκκινα, το σημείο ανάμεσα στο μάτι και στο μάγουλο μου σε απόχρωσεις του μωβ. Ούτε πετυχημενος μακιγιέρ δεν θα έδινε τέτοιο αποτέλεσμα. Αχνοφαίνονται κι ορισμένες γρατζουνιές στον αριστερό μου ώμο, θα ήταν τότε που αντιστάθηκα και με τραβούσες.

Τα βλέπω, τα νιώθω, τα συνειδητοποιώ.
ΠΟΝΑΩ εδώ , ΠΟΝΑΩ εκεί.
Θα συνεχίσω για χρόνια να ΠΟΝΑΩ εξαιτίας σου.

Αυτό ήταν, αυτός ήσουν, αυτό μπόρεσες, σκέφτομαι.
(Ξέσπασμα)...